Klein geluk. Gewoon, heel eenvoudig een moment of joy.
Geen heftig of exotisch nieuws, geen carrièresprong te vermelden. Gewoon, heel eenvoudig een moment of joy. Een vorm van, zoals ik het noem, klein geluk. Benieuwd? Lees dan vooral verder.
Ik ben niet zo van de social media en toch voel ik het verlangen om mijn ervaring met de wereld te delen (nou ja, wereld, wereld … zoveel netwerkvrienden heb ik nou ook weer niet). En waarom? Omdat ik jullie mis. Jazeker! Al die maanden in corona tijd niet zo’n last van gehad. En de afgelopen jaren terwijl ik ‘in de luiers’ zat ook nog weinig gelegenheid gehad om het gemis überhaupt op te merken. Maar het begint langzamerhand een diep gemis te worden. Niet dat het zozeer ontbreekt aan het zien van vrienden en familie. Nee, gewoon het gevoel deel uit te maken van de samenleving en de energie te ervaren van groepen mensen.
En hoe komt dit nu zo aan de oppervlakte vandaag? Heel simpel: ik was sinds tijden weer eens alleen in de stad om ouderwets te shoppen voor me, myself and I. Als moeder van tegen de 40 heb ik, zoals het hoort (?), mezelf vooral niet op de eerste plaats gezet wat betreft kleding en andere uiterlijke verzorging. Maar nu kon het echt niet meer met slechts één spijkerbroek en wat geklonterde mascara en een duimbreed aan kohlpotlood.
In de stad vergaapte ik me aan de mode van de 7/8 broekmodellen en liet ik me door een verkoopster uitleggen hoe je dat in de winterkou, gecombineerd met Happy Socks en sneakers, dient te dragen. Was ik hier dan toch wat te oud voor misschien? In de make-up store stapte er opvallend snel iemand op me af met de vraag of ik hulp nodig had. Alsof het op mijn voorhoofd gespeld stond: help mij aan wallen conceiler en een likje verf hier en daar! Enfin, wat winkels verder (met als gevolg
een zwaardere sexy outdoor rugzak), gunde ik mijzelf en mijn onderrug een pauze. Gezien de huidige maatregelen hield dit in: met een koffie to go, mijn meegenomen bammetje pindakaas met hagelslag en mijn mondkapje nog onder aan mijn kin bungelend neerploffen op een stenen bankje in Hoog Catharijne winkelcentrum, op 1,5 meter uiteraard van een ander pauzerend stel. Oh oh wat smaakte die koffie verrukkelijk! Even het thuisfront bellen dat ik over een klein uurtje weer thuis zou zijn. Wacht, de jongste van twee wilde me nog wat zeggen … stilte aan de andere kant van de lijn. Dus ik maar vertellen wat ik aan het doen was en of zij nu lekker een boterhammetje ging eten. Het bleef stil ... Totdat ik hoorde: ‘ik vind je lief’ ... Mijn hart maakte een klein sprongetje. Ik was intens gelukkig. De koffie, mijn (voor even, maar toch) gevoel van vrijheid, mijn lieve gezin dichtbij, de heerlijke reuring om me heen. Hoe weinig is er nodig voor het kleine geluk?
In de afgelopen jaren van mindfulness-beoefening merk ik deze momenten van geluk, van alledaagse momenten, steeds meer op en kan er intens van genieten. En als het even niet meezit, lijkt het wat minder zwaar en blijft de onvrede minder lang hangen dan voorheen. Ook dat zie ik als klein geluk, toegerust zijn met een levenshouding (die ik nog altijd met beoefening train) om bij het geluk en ook tegenslag te kunnen zijn, zonder dat het je omver blaast. Ik voel een sterke behoefte om mensen te inspireren en te begeleiden bij het zien en ervaren van dit kleine geluk.
Het idee is dan ook geboren om te starten met Pleun mindfulcoaching. Middels individuele begeleiding en coaching in groepen biedt ik handvatten aan vanuit het officiele 8-weekse mindfulnessprogramma. In mijn huidige werk als werkvermogenspecialist begeleid ik met veel plezier werknemers in het optimaliseren van hun werkvermogen. Daarnaast mag ik me inmiddels gecertificeerd Categorie 1 mindfulnesstrainer noemen en zet ik deze ervaring graag in bij Pleun mindfulcoaching. Nieuwsgierig en benieuwd of ik je wellicht net op dit moment kan helpen? Laat het me vooral weten of check mijn website!